Month: júní 2002

Hatebreed

The Garage – 24. júní 2002

Hatebreed, Stampin’ Ground, Knuckledust

Eftir mikið vesen að redda miða á tónleikana gat maður loksins slappað af og undirbúið sig fyrir kvöldið. Við Lísa mættum snemma og komum við í distroinu og keyptum ýmislegt dót af liðinu. Klukkan 20:00 steig fyrsta band kvöldins á sviðið. Hljómsveitinni Knuckledust var bætt við á síðustu stundu við þessa tónleika, og er þetta örugglega meðal hörðustu tónleika sem ég hef farið á. Knuckledust spila hart metalblandað hardcore með hálf-geltandi öskri söngvarnas. Mér finnst gítarleikari bandins ansi skemmtilegur á sviði, enda alltaf brosandi og í góðu skapi. Bandið er helvíti fínt, en þetta er toughguy core frá helvíti og frá fyrstu nótu myndaðist brjálaður pittur sem ég ákvað að halda mér frá um sinn.

Næstir á svið eftir frekar langa pásu frá spileríu voru íslandsvinirnir í Stampin’ Ground. Ég á erfitt með að líta á þetta band sem hardcore band því að þetta er bara pjúra metall! Fyrstu tvö lögin hefðu þessvegna verið gömul slayer coverlög spiluð á gríðarlegum hraða. Trommari sveitarinnar var alveg að brillera, enda hraðinn alveg brjálaður. Ég held að þetta hafi verið ný lög. Eftir þetta var komið að Officer Down, sem er lag sem allir virðast þekkja alveg helvíti vel. Í miðju lagi var allt stoppað þar sem það var slagur í pittinum.. Bandið sagði öllum að hætta og að vera ekki með þetta rugl, því að þetta væri niðrandi helvíti sem eigi ekki að sjást á hardcore tónleikum. Fólk er þarna til að skemma sér, ekki til að vera með einhverja aula stæla. Hljómsveitin var mun þyngri en ég hef séð þá áður, þannig að það má búast við nýja plata sveitarinnar þyngri en fyrra efni.

Hatebreed voru næstir á svið. Það var mikill spenningur í loftinu og allir stæðstu og hörðustu pittaranir voru mættir inn í miðjuna. Ég stóðst ekki freistinguna og fór að sviðinu. Eftir einhver vandræði með hljóðfæri byrjaði bandið loksins að spila. Það varð að sjálfsögðu allt vitlaust á svæðinu. Ég ákvað að halda mig við sviðið um sinn og söng með á fullu. Ég bjóst enganvegin við að hljómsveitin gæti spilað svona lengi, það er ekki langt frá því að hljómsveitin hafi tekið allt efni sem gefið hefur verið út á plötu. Í byrjun hélt bandið sig við nýtt efni en fór síðan í “Satisfaction is the Death of desire” efnið. Vá þeir voru góðir. Eftir smástund í pittinum fór ég aftar í salinn og horfði á restina af tónleikunum aftan úr sal. Þeir eru rosalega þéttir live.. ef þú fílar hatebreed á annað borð þá er þetta eitthvað sem þú átt alveg 100% eftir að skemmta þér vel við.

Frábær band.

Valli

Electric Wizard / Warhorse

Underworld, London – föstudagurinn 24. maí

Electric Wizard og Warhorse

Við Lísa mættum stuttu áður en bandaríska doom bandið Warhorse gekk á svið og strax þá vissi maður að þetta ætti eftir að vera ansi sérstakt kvöld. Söngvari sveitarinnar leit út fyrir að vera yngri útgáfan af Lemmy úr Motorhead, nema hvað hann var vörtulaus. Í rauninni minnti hann mig álíka mikið á bassleikara Spinal tap. Einsakur karaker. Samleikur bassaleikara/söngvara sveitarinnar og trommuleikarans var frábær, þungur og einfaldur, en ótrúlega kraftmikill. Við þetta bættist við öskrandi sólóar gítarleikarans, sem að mínu mati voru kannski í lengri kanntinum á köflum. Það er rosalega gaman að fylgjast með böndum sem virkilega ná að halda upp kraftinum í svona langan tíma. Þetta band var helvíti skemmtilegt, það skemmtilegt að ég ætla að kynna mér það nánar….

Næstir á svið voru hinir bresku Electric Wizard. Ég hef lengi haft áhuga á þessu bandi, enda valdi ég þá sem hljómsveit vikunnar fyrir all löngu síðan. Sveitirnar spila ferkar líka tónlist, þó svo að það vantaði eitthvað í kraftinn hjá Electric Wizard. En ég held að það hafi verið eitthvað að hljoðinu hjá þeim. Bassaleikari sveitarinnar gekk af sviði í fílu… bassinn var bilaður. Söngvari elti og reyndi að fá hann aftur á sviðið. Einhvernveginn tókst samt trommuleikari sveitarinnar að halda uppi stemmingunni á meðan og hélt bara áfram að tromma við undirspil “feedback” hljóðsins frá gítarnum. Trommarinn hélt alveg 100 uppi stemmingunni og á hrós skilið fyrir að redda tónleikunum hjá bandinu. Bassaleikari Warhorse lánaði bassann sinn og var því aftur komin sveit á sviði.. hljóðið var miklu betra og sveitin náði að spila helvíti vel.

Einni gallinn að mínu mati á þessum tónleikum var helvítis stybban sem fylgir þessum hljómsveitum, því að hasslyktin var á köflum aðeins of mikil fyrir mig.

Valli